سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

زمانی می‌شنیدم که آمریکایی‌ها آن‌قدر به شبکه‌ی سی اِن اِن[CNN] علاقه و اعتماد دارند که آن را انجیل آمریکایی‌ها نام‌گذاری کرده بودند، ولی اکنون شبکه‌های ماهواره‌ای زیادی در سراسر جهان وجود دارند که برای بسیاری از ساکنان کره‌ی زمین به انجیل تبدیل شده است.

این روزها در فضای مجازی و حقیقی به نحو روزافزونی از دین انسانیت سخن به میان می‌آید، کسانی که به هر نحوی با دین زاویه دارند مردم را دعوت می‌کنند که از همه‌ی ادیان و آیین‌ها بگسلند و به آیین انسانیت درآیند. از برتراند راسل فیلسوف خداناباور قرن ۱۹ و ۲۰ جمله‌ای را نقل می‌کنند که: «از خودتان انسانیت به یادگار بگذارید نه انسان، تولیدمثل را هر جانوری بلد است!!».

سؤال ١: چرا در قرآن غالب نعمت‌های بهشتی برای مردان قرار داده‌شده است؟

سؤال ٢: درحالی‌که از ديدگاه قرآن، مردان در بهشت از نعمت حوریان برخوردارند اما چرا این نعمت در بهشت برای زنان وجود ندارد؟

پاسخ: در مورد سؤال اول عرض شود که غالب نعمت‌هایی که در قرآن برای بهشتیان قرار داده‌شده است، مرد و زن در آن شریک‌اند به دو دلیل:

اول اینکه: خطاب جمعِ مذکر در زبان عربی صرفاً معطوف به مردان نیست، بلکه زنان را نیز شامل می‌شود و نه برعکس.

مقدمه:

در آموزه‌های قرآنی، تحلیل و تحریم از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، این جایگاه آن‌چنان حساس و خطیر است که قرآن کریم آن‌را در متن عقیده و در محدوده‌ی حریم خصوصی باری‌تعالی قرار می‌دهد، به‌طوری که تجاوز به این حریم، انسان را از دایره‌ی اسلام خارج و او را در دایره‌ی شرک تشریع و دروغ بستن بر ذات أحدیت وارد می‌کند.

 پس از ماه‌ها هلال ماه مبارک رمضان برآمد و مسلمانان به استقبال آن رفتند و خیرات و برکات آن بر آنان باریدن گرفت و در دل‌های آنان شوق و ذوق بسیاری برای نکوداشت این مهمان گرامی به‌ وجود آمد، شروع به استقبال از آن کردند آنهم با چه شور و اشتیاقی که خدا می‌داند! رمضان ماه نزول قرآن و فرض شدن روزه است که در‌ آن درهای بهشت باز و درهای دوزخ و شیاطین بسته خواهند شد.

 هر ساله با فرارسیدن ماه ربیع الأول و بمناسبت میلاد خاتم پیامبران -صلی الله علیه وسلم- جشنها و مراسم مولود خوانی فراوانی در گوشه و کنار جهان اسلام برپا می‌گردد، این جشن و شادی‌ها که گهگاهی آمیخته با برخی از منکرات و معاصی نیز هست، واکنشهای ضد و نقیضی را در میان علماء و فقهای جهان اسلام در بر داشته است، بعضی از علماء برپایی این جشنها را مطلقاً نادرست و بدعت می‌دانند، وبرخی دیگر بطور مشروط آنرا جایز می‌شمارند، نگارنده در این مقاله در صدد آنست دیدگاههای دو گروه را مطرح کند، و پس از طرح دیدگاهها و مقایسه بین آنها، به قولی که به حقیقت نزدیکتر است دست پیدا کند.